Yellowstone - Very good series, less successful finale, but worth watching the whole thing. / Yellowstone - Bardzo dobry serial, mniej udany finał, ale warto obejrzeć całość.

The text is generally spoiler-free so as not to spoil the viewing experience for new viewers. In the segment about season 5, I tried to give away as little as possible. I liked the show so much that I would like to recommend it to as many people as possible. The plot summary is in the 2nd segment, right after the introduction.

[Introduction]
When I read the critical reviews of season 5, I thought their authors were exaggerating a bit with the negative assessments. After we finished watching it, I understood where the criticism came from and I completely understand it. However, it is not entirely the fault of the show's creators. Sure, Taylor Sherdian is arrogant and stubborn (supposedly his role in Yellowstone is a good portrayal of his persona - he is the rancher who took Jimmy in), but Kevin Costner is not a good boy either. The tensions between him and the Showrunner have had a negative impact on the entire production. Kevin did not make it easy by showing that he does not care about the show. He's talked about it a few times, and apparently he grumbled a lot on set (which I can believe, because my girlfriend and I saw that he didn't want to act). Have you heard about his 2024 film, Horizon? I heard because I run a blog and I'm interested in pop culture. The film cost $100 million (some say more, but let's stick to the official numbers) and made a little over $38 million.

As I said in the article about earnings, a film has to make about 2.5 times its budget (i.e. $250 million) for the producers to recoup their investment. If its marketing campaign was not minimal, i.e. it was bigger than a few posters and 1 or 2 trailers (but without advertising banners), then the amount drops a bit. If the marketing was big, then supposedly it has to make 3 or even 3.5 times its budget. Another problem was the strike of the actors' and directors' guild, which stopped the creation process. If you think that this is not a big problem, then one of the factors that affected the quality of HotD season 2 was the strikes. A better example - Heroes, Lost and other series, whose producers said: "Okay, fuck it, we need these writers like a fish needs a bicycle. We'll take care of it ourselves." True, it's also the directors' fault, but they are bound by contracts and want to make money. I don't have to tell you how that ended. Sure, writing a good script is not a cosmic task, but it's not easy either. If it was, we wouldn't feel such a difference in quality. I criticized Heroes for its plot, but the Showrunner could have focused on creating and running the show, not the episodes. As a result, we didn't get cool stuff (like in S1, despite the big and frequent plot holes) and a good concept for the season.

Returning to Yellowstone and American Folklore, I mentioned that Kevin made it difficult to work on the set. At first, I thought that was the director's intention - it suited Dutton and his approach to politics and the ranch. However, with each subsequent scene, we saw more and more that he would rather not be here. But if he has to be, he will play his role half-heartedly. Fortunately, the rest of the actors and Taylor Sheridan brought this series to a satisfying conclusion. Not everything worked out, we weren't as happy as we were after the previous seasons, but I wish all series were run at more or less the same level as Yellowstone. Of the Netflix shows I've seen, only Orange is the New Black, Dark, and House of Cards have reached this level. I've probably missed some because I haven't seen everything, but I've already listed a large % of them.

[Plot]
Do you remember the Wild West, Indians, Cowboys, and Ranchers shows/movies from when you were a kid? I did, I never liked them and always switched to something else. Which was difficult, because at that time this genre was popular on Polish television. A few years ago I heard about Yellowstone, one of the most important titles for the Paramount streaming platform. Thanks to it I discovered that I not only like this atmosphere, but above all it has a calming effect on me. However, I am not sure if I would like Yellowstone as much if it were not for the wonderfully written and played characters, even better romantic plots and a slightly worse script. Taylor Sheridan has an amazing talent for writing, he has already proven it with the example of Yellowstone, its two spin-offs, Sicario (an excellent film showing what the American services and military face on the Mexican border), or Lioness.

The plot tells the story of the Dutton family, who settled in the present-day state of Wyoming or Montana a few generations ago. The series has its own universe, like Game of Thrones or The Lord of the Rings. So far, there have been 2 spin-offs - 1883 and 1923, and the second season of the series with H. Ford and H. Mirren is currently breaking viewership records. 1883 is worse than Yellowstone, 1923 in my opinion slightly better or comparably good. As in many modern series, we have at least one recognizable actor who acts like a locomotive - pulling the entire series with his reputation. In 1923 it is Harrison Ford and Helen Mirren, and in Yellowstone Kevin Costner.

John Dutton is a wealthy rancher. He trades in very good cattle, owns a helicopter, a fleet of large off-road vehicles. He is a straightforward tough guy by nature. In terms of his worldview, he is a typical conservative liberal. He could not be otherwise, the situation forced him to be. To be more precise, it is about thieves and capitalists who want to destroy another beautiful land. This series is a really successful and accurate critique of blind capitalism, which devours things or places important to humanity. Dutton is not only driven by his own profit. An equally important aspect is taking care of this land. Not only because it is his legacy, but above all because he is the guardian of this place. And he is not the only one. There are also the Indians, with whom he has many conflicting interests, but nothing unites them like a common enemy. Who is this series for? For everyone who simply likes a good show. There is a lot of good comedy here, various romantic plots, a lot of spice of life plots. There's something for everyone.

[Season Five]
For the first time in our history of watching Sheridan's series together, we took a long break in the middle of a season. Previously, this only happened to us when we had a tough week ahead of us. We waited like little children for an episode of our favorite anime or series. This time we simply didn't feel like it. Why? Because the fifth season is noticeably different from the previous ones. I don't think Taylor Sheridan is the only one to blame. This is a typical problem of series that are longer than the original premise. It's hard to develop characters in a meaningful way, there's simply no space for it. The same goes for inventing new plots. Another missing element is John Dutton. There are other characters, equally well-written, but the people playing them have less experience by a dozen or several dozen years. There's no tragedy, we've just dropped from very good/great to good/not bad.

In our opinion, the best plot is Beth Dutton's relationship with her husband, Wheeler, and her stepbrother. Since it's a secret of the series, I won't touch on this topic. I can, however, focus on the relationship of two wronged people. Beth, who carries a heavy burden, and Rip, who has been getting his face kicked by life from the beginning. This is one of the best love relationships I've ever seen in my life. I wouldn't say it's the best casting, because I still think the Russells from Gilded Age are an even better match, but they're not much worse. It's just a different type of relationship. They are painfully honest with each other, both in pleasant and less pleasant matters. They don't shy away from strong language, alcohol, and have equally dirty consciences, but the love between them is incredibly hot.

Beth has become the most important character of this season, which is further emphasized by the ending. The fate of the ranch rests on her shoulders. From the beginning, she was responsible for finances and legal assistance, and towards the end, new responsibilities were added. Although she did not agree with her father's vision, she tried to bring the fate of the ranch to a happy ending. The relationship between father and daughter is another advantage of this series. You can see that despite differences in almost every aspect of life (apart from the desire for a peaceful life in a place forgotten by God), they share a true family bond. The senior of the family pretends not to notice certain behaviors of his daughter, and Beth ignores the most extreme ideas of her father, who does not know how much the world has changed since he stopped being a teenager. Transience and naturism have been commented on as well as capitalism. Sheridan sees both the pros and cons of capitalism, as well as an excessive (or should I say mindless - it fits the context of the show better) dedication to nature and life, just like his ancestors. Nevertheless, we shouldn't forget about it. Rituals and spirituality are not completely unimportant, as some people try to convince us. Even the Indians see that leading the same life as their ancestors is simply unwise. The world is changing and individuals should adapt to it. Not because it is a requirement, but only for their own peace of mind.

The relationship between her and her brother's wife came out equally naturally. I laughed when Taylor Sheridan said the same thing that had been on my mind a few seconds earlier. It was about the situation when they met face to face and had 5 minutes to themselves. One of Beth's first lines was that they had not yet had the opportunity to get to know each other better. Although the Indian is much calmer than her sister-in-law, the blood of a warrior flows in her veins, so they understand each other almost without words. This is further proof that if the script and characters are well written, such "filling in the gaps in the script" is created by itself. It is enough to think for a few minutes and one scene can cover many mistakes.

I would also like to praise the Indian subplot. Apart from a few mishaps, I have nothing to complain about. The problems themselves I would describe as minor. I mean, yes, you can find fault with them, because they are an obvious mistake in the script, but if the whole thing "works" and these things do not affect it in a negative way, then I can wave my hand at it. I do not think that cutting off a few plot lines (e.g. from this season, the rivalry for the position of the tribe's Chief) or oversimplifying a few from previous seasons is a problem. Especially since the creators of the series paid due respect in portraying the real inhabitants of this continent. They brought us closer to their traditions, explained what they result from and presented their tribes honestly. In the sense that they did not omit any important feature, did not present them as simple people who have no idea about the world. They did it as well as Martin Scorsese in Killers of the Flower Moon.

I also liked how they ended the plot lines of the secondary characters and the more episodic ones. They did it quite quickly, but with respect for the heroes and heroines. Their life dramas were resolved, new paths were set, and if these were connected to the painful beginning of a new path (as with one character), they were given enough space to let their emotions resonate. During the farewell, I felt sad that I was seeing them for the last time. Well, at least some of them, because at the moment a spin-off is in the works that will continue the Beth and Rip storyline.

Even though the last 2 seasons were a bit breathless, this series finally managed to land in a good style. Not without mistakes, but I wish such an ending for most series that fail to maintain a similar level after a certain point. Especially in the case of characters who are not that different from themselves from the moment we saw them for the 1st time. It's a difficult task in such cases. Usually they become either boring because the writers have no idea or space for reasonable character development or they change so much that they differ from their original roles. Of course, I am omitting here cases when the hero / heroine experiences a traumatic event or something that drastically affects their life. I will not undertake to evaluate the whole thing, I can only recommend it. As for the rating of season 5, I think a slightly stretched 7/10 more or less reflects what I think about it.

Tekst jest generalnie bezspoilerowy, by nie zepsuć przyjemności z oglądania nowym widzom. W segmencie dotyczącym 5 sezonu starałem się zdradzić jak najmniej. Tak bardzo spodobał mi się ten serial, że chciałbym go polecić maksymalnie dużej liczbie ludzi. Streszczenie fabuły znajduje się w 2 segmencie, tuż po wprowadzeniu.

[Wprowadzenie]
Gdy czytałem krytyczne opinie o 5 sezonie, myślałem że ich autorzy trochę przesadzają z negatywnymi ocenami. Gdy już skończyliśmy go oglądać, zrozumiałem z czego wynika krytyka i jak najbardziej ją rozumiem. Aczkolwiek to nie do końca wina twórców serialu. Jasne, Taylor Sherdian jest arogancki i uparty (podobno jego rola w Yellowstone, dobrze portretuje jego personą - to ten ranczer, który przyjął Jimmy'ego), ale Kevin Costner również nie jest grzecznym chłopcem. Spięcia między nim, a Showrunnerem źle wpłynęły na całą produkcję. Kevin tego bynajmniej nie ułatwiał, pokazując że nie obchodzi go ten serial. Mówił o tym kilka razy, podobno też wyjątkowo dużo marudził na planie zdjęciowym (w co mogę uwierzyć, bo wraz z moją dziewczyną widzieliśmy, że nie chce mu się grać). Słyszeliście o jego filmie z 2024, Horizon? Ja słyszałem, bo prowadzę bloga i interesuję się popkulturą. Film kosztował 100 milionów dolarów (niektórzy podają wyższą kwotę, ale trzymajmy się oficjalnych liczb), a zarobił nieco ponad 38 milionów dolarów.

Tak jak mówiłem w tekście o zarobkach, film musi zarobić mniej-więcej 2.5 krotność swojego budżetu (czyli 250 milionów dolarów), by producenci odzyskali zainwestowane pieniądze. Jeżeli jego kampania marketingowa nie była minimalna, czyli była większa niż kilka plakatów i 1 lub 2 trailery (ale bez bannerów reklamowych), to kwota nieco spada. Jeśli marketing był duży, to podobno musi zarobić nawet 3-krotność lub nawet 3.5 krotność swojego budżetu. Kolejnym problemem był strajk gildii aktorów i reżyserów, który zatrzymał proces tworzenia. Jeżeli wydaje Wam się, że to nie jest dużym problemem, to jednym z czynników, który wpłynął na jakość 2 sezonu HotD, były właśnie strajki. Lepszy przykład - Heroes, Lost i inne seriale, których producenci stwierdzili: "Dobra, jebać, potrzebujemy tych scenarzystów jak ryba roweru. Sami się tym zajmiemy." Fakt, to też wina reżyserów, ale oni są związani kontraktami i chcą zarobić. Jak to się kończyło, nie muszę mówić. Jasne, napisanie niezłego scenariusza, to nie jest kosmicznie trudne zadanie, ale nie jest też łatwe. Gdyby było, to nie czulibyśmy aż takiej różnicy w jakości. Co prawda krytykowałem Heroes za fabułę, ale Showrunner mógł się skupić na tworzeniu i prowadzeniu show, a nie odcinkach. W efekcie nie dostaliśmy fajnych rzeczy (jak w S1, mimo wielkich i częstych dziur fabularnych) oraz dobrej koncepcji na sezon.

Wracając do Yellowstone i Amerykańskiego folkloru, wspomniałem o tym, że Kevin utrudniał prace na planie zdjęciowym. Początkowo myślałem, że taki był zamysł reżysera - pasowało to do Duttona i jego podejścia do polityki oraz rancza. Jednak z każdą kolejną sceną, coraz bardziej widzieliśmy, że najchętniej nie byłoby go tutaj. Ale skoro musi być, to odegra swoją rolę na pół gwizdka. Na całe szczęście, reszta aktorów oraz Taylor Sheridan, doprowadzili ten serial do satysfakcjonującego zakończenia. Nie wszystko się udało, nie byliśmy tak samo zadowoleni jak po wcześniejszych sezonach, ale życzyłbym sobie by wszystkie seriale zostały poprowadzone na mniej więcej takim poziomie, co Yellowstone. Z seriali Netflixa, które widziałem, tylko Orange is the New Black, Dark i House of Cards osiągnęły taki poziom. Pewnie jakieś pominąłem, bo wszystkiego nie widziałem, ale duży % z nich już wymieniłem.

[Fabuła]
Pamiętacie seriale / filmy o Dzikim Zachodzie, Indianach, Kowbojach i ranczerach z czasu dzieciństwa? Ja tak, nigdy ich nie lubiłem i zawsze przełączałem na coś innego. Co było trudne, bo wtedy ten gatunek był popularny w polskiej telewizji. Kilka lat temu usłyszałem o Yellowstone, jednym z najważniejszych tytułów dla platformy streamingowej Paramount. Dzięki niemu odkryłem, że nie tylko lubię te klimaty, ale przede wszystkim działają na mnie uspokajająco. Nie jestem jednak pewien, czy polubiłbym Yellowstone tak samo, gdyby nie świetnie napisane i odegrane postacie, jeszcze lepsze wątki romantyczne i nieco gorszy scenariusz. Taylor Sheridan ma zajebisty talent do pisania, udowodnił to już na przykładzie Yellowstone, jego dwóch spin-offów, Sicario (znakomity film pokazujący, z czym mierzą się amerykańskie służby i wojsko na granicy z Meksykiem), czy Lioness.

Fabuła opowiada o rodzinie Duttonów, która kilka pokoleń wcześniej osiadła na terenie dzisiejszego stanu Wyoming lub Montany. Serial ma swoje własne uniwersum, jak Gra o Tron lub Władca Pierścieni. Póki co wyszły 2 spin-offy - 1883 i 1923, a drugi sezon serialu z H. Fordem i H. Mirren właśnie bije rekordy oglądalności. 1883 jest gorszy od Yellowstone, 1923 wg mnie minimalnie lepszy lub porównywalnie dobry. Jak w wielu współczesnych serialach, mamy co najmniej jednego rozpoznawalnego aktora, który działa jak lokomotywa - ciągnie cały serial swoją renomą. W 1923 jest to Harrison Ford i Helen Mirren, a w Yellowstone Kevin Costner.

John Dutton jest bogatym ranczerem. Handluje bardzo dobrym bydłem, posiada helikopter, flotę dużych samochodów terenowych. Z charakteru jest bezpośrednim twardzielem. Światopoglądowo jest typowym konserwatywnym liberałem. Nie może być inny, sytuacja go do tego zmusiła. Uściślając, chodzi o złodziei i kapitalistów, którzy chcą zniszczyć kolejną piękną krainę. Ten serial to naprawdę udana i celna krytyka ślepego kapitalizmu, który pożera ważne dla ludzkości rzeczy lub miejsca. Dutton nie kieruje się tylko własnym zyskiem. Równie istotnym aspektem jest dbanie o tę ziemię. Nie tylko dlatego, że to jego spuścizna, ale przede wszystkim dlatego, że jest strażnikiem tego miejsca. Zresztą, nie tylko on. Są jeszcze Indianie, z którymi ma co prawda wiele sprzecznych interesów, ale nic tak nie łączy, jak wspólny wróg. Dla kogo jest ten serial? Dla wszystkich, którzy lubią po prostu dobre show. Jest tu dużo dobrej komedii, różne wątki romantyczne, bardzo dużo wątków spice of life. Każdy z Was znajdzie coś dla siebie.

[Piąty sezon]
Pierwszy raz w historii naszego wspólnego oglądania seriali Sheridana, zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę w środku sezonu. Dawniej zdarzało się to nam tylko wtedy, gdy był przed nami ciężki tydzień. Czekaliśmy jak małe dzieci na odcinek ulubionego anime lub serialu. Tym razem po prostu nie mieliśmy ochoty. Czemu? Bo piąty sezon zauważalnie odstaje od poprzednich. Nie uważam, że winny jest tylko Taylor Sheridan. To typowy problem seriali, które są dłuższe niż pierwotne założenia. Trudno jest dalej rozwijać postacie w sensowny sposób, po prostu nie ma na to przestrzeni. Tak samo w przypadku wymyślania kolejnych wątków. Kolejnym elementem, którego zabrakło, to John Dutton. Co prawda są też inne, równie dobrze napisane postacie, ale odtwórcy ich ról mają mniejsze doświadczenie o kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. Nie ma tragedii, po prostu spadliśmy z poziomu bardzo dobrego / świetnego na dobry / niezły.

Naszym zdaniem, najlepszym wątkiem jest relacja Beth Dutton z jej mężem, Wheelerem oraz jej przyszywanym bratem. Z uwagi na to, że to tajemnica serialu, nie będę poruszał tego tematu. Mogę się natomiast skupić na relacji dwóch skrzywdzonych ludzi. Beth dźwigającej ciężkie brzemię i Ripa, który od początku dostawał po mordzie od życia. To jedna z najlepszych miłosnych relacji, jakie widziałem w swoim życiu. Nie powiedziałbym, że to najlepszy casting, bo nadal uważam, że małżeństwo Russellów z Gilded Age za jeszcze lepiej dobrane, ale nie są od nich dużo gorsi. To po prostu inny typ relacji. Są ze sobą szczerzy do bólu, zarówno w przyjemnych, jak i mniej fajnych sprawach. Nie stronią od mocnego języka, alkoholu, mają równie brudne sumienia, ale za to miłość między nimi jest niesamowicie gorąca.

Beth stała się najważniejszą bohaterką tego sezonu, co dodatkowo podkreśla zakończenie. To na jej barkach spoczął los rancza. Od początku odpowiadała za finanse oraz pomoc prawną, a pod koniec doszły nowe obowiązki. Mimo że nie zgadzała się z wizją swojego ojca, starała się doprowadzić los rancza do szczęśliwego zakończenia. Relacja między ojcem a córką, to kolejna zaleta tego serialu. Widać że mimo różnic niemal w każdym aspekcie życia (poza pragnieniem spokojnego życia w miejscu zapomnianym przez Boga), łączy ich prawdziwie rodzinna więź. Senior rodu udaje, że nie widzi pewnych zachowań córki, a Beth pomija milczeniem najbardziej ekstremalne pomysły ojca, który nie wie, jak bardzo zmienił się świat odkąd przestał być nastolatkiem. Przemijanie i naturyzm zostały skomentowane równie dobrze, co kapitalizm. Sheridan widzi zalety, jak i wady kapitalizmu, tak samo przesadne (czy raczej powinienem powiedzieć, bezmyślne - lepiej pasuje do kontekstu serialu) oddanie się naturze i życiu, tak jak przodkowie. Niemniej nie powinno się o tym zapominać. Rytuały i duchowość nie są zupełnie bez znaczenia, jak niektórzy próbują nam wmówić. Nawet Indianie widzą, że prowadzenie takiego samego życia, jak przodkowie, jest po prostu nie mądre. Świat się zmienia i pojedynczy ludzie powinni się do niego dostosować. Nie dlatego, że taki jest wymóg, a jedynie dla swojego spokoju.

Równie naturalnie wyszła relacja między nią, a żoną jej brata. Zaśmiałem się gdy Taylor Sheridan powiedział to samo, co miałem w głowie parę sekund wcześniej. Chodzi o sytuację, jak spotykają się twarzą w twarz i mają 5 minut dla siebie. Jednym z pierwszych tekstów Beth było stwierdzenie, że jeszcze nie miały okazji lepiej się poznać. Mimo, że Indianka jest znacznie spokojniejsza od swojej szwagierki, to w jej żyłach płynie krew wojowniczki, więc rozumieją się niemal bez słów. Stanowi to kolejny dowód na to, że jeśli scenariusz i postacie zostały dobrze napisane, to takie "uzupełnienia luk scenariusza" tworzą się same. Wystarczy pomyśleć kilka minut i jedną sceną można ogarnąć wiele błędów.

Chciałbym też pochwalić wątek Indian. Poza kilkoma wpadkami, nie mam mu nic do zarzucenia. Same problemy określiłbym jako niewielkie. Tzn. tak, można się do nich przyczepić, bo są ewidentnym błędem scenariusza, ale jeśli całość "działa" i te rzeczy nie wpływają na niego w negatywny sposób, to jestem w stanie machnąć na to ręką. Nie uważam, by urwanie kilku wątków (np. z tego sezonu, rywalizacja o stanowisko Wodza plemienia) lub nadmierne uproszczenie kilku z poprzednich sezonów stanowiło problem. Zwłaszcza że twórcy serialu oddali należyty szacunek w portretowaniu prawdziwych mieszkańców tego kontynentu. Przybliżyli nam ich tradycje, wyjaśnili z czego wynikają oraz uczciwie przedstawili ich plemiona. W tym sensie, że nie pominęli żadnej istotnej cechy, nie przedstawili ich jak prostych ludzi, którzy nie mają pojęcia o świecie. Wyszło im to równie dobrze, co Martinowi Scorsese w Killers of the Flower Moon.

Podobało mi się też, jak zakończyli wątki postaci drugoplanowych i tych bardziej epizodycznych. Zrobili to dość szybko, ale z zachowaniem szacunku dla bohaterów i bohaterek. Rozwiązano ich dramaty życiowe, wytyczono nowe ścieżki, a jeśli te wiązały się z bolesnym początkiem nowej drogi (jak u jednej postaci), to dostały odpowiednio dużo przestrzeni na to, by ich emocje wybrzmiały. Podczas pożegnania czułem smutek, że widzę ich po raz ostatni. No przynajmniej część z nich, bo w tym momencie trwają prace nad spin-offem, który będzie kontynuował wątek Beth i Ripa.

Mimo, że ostatnie 2 sezony miały lekką zadyszkę, to ostatecznie udało się tej serii wylądować w dobrym stylu. Nie bez błędów, ale życzyłbym takiego finału większości seriali, którym nie udaje się utrzymać podobnego poziomu po przekroczeniu pewnego punktu. Zwłaszcza w przypadku postaci, które nie różnią się tak bardzo od samych siebie od momentu, gdy zobaczyliśmy je po raz 1. To trudne zadanie w takich przypadkach. Zazwyczaj stają się albo nudne, bo scenarzyści nie mają pomysłu lub przestrzeni na sensowny character development albo zmieniają się tak bardzo, że różnią się od swoich pierwotnych ról. Pomijam tutaj oczywiście przypadki, gdy bohater / bohaterka doświadczają traumatycznego wydarzenia lub czegoś, co drastycznie wpłynie na ich życie. Nie podejmuję się oceny całości, mogę go jedynie polecić. Jeśli chodzi o ocenę 5 sezonu, myślę że lekko naciągane 7/10 mniej więcej oddaje to co myślę na jego temat.